شعر یزد از شاعر یزدی رواست

ولی عصر (عج)
اشعاری که در باره امام زمان سروده شده اند به ندرت قدمتی بیش از دو قرن دارند .اشعار مدح و رثاء چهاردهمعصوم تا زمان صفویه تقریبا؛ فقط به پیامبر(ص) ٬ امام علی (َع) و حضرت فاطمه (ع) اختصاص داشته اند. از زمان صفویه و به خصوص از اواخر آن دوره اشعار مربوط به امام حسین ( ع) به سرعت گسترش یافته اند . اشعار مربوط به امام زمان (عج) اکثرا؛ از زمان ناصرالدین شاه به بعد سروده شده اند
فرخی یزدی لااقل سه شعر در ارتباط با امام زمان دارد ؛ از جمله :
از رنگ افق من آتشی می بینم
در خلق جهان کشمکشی می بینم
اما پس از این کشمکش امروزی
از بهر بشر روز خوشی می بینم
شعر دیگری دارد با این مطلع :
سخت بسته با ما چرخ عهد سست پیمانی - داده او به هر پستی دستگاه سلطانی
 که می گویند در زمان نوجوانی سروده است...
و باز شعری دیگربا این مطلع :
گراز دو روز عمر مرا یک نفس بماند - در انتظار ناجی فریاد رس بماند
انتخاب و انتساب این اشعار به ولیعصر ( عج) بنا به گمان نویسنده اند ودر هر حال بنظر می رسد كه در دوران اولیه زندگی شعری فرخی سروده شده باشند

اشعار منتخب
شهید میرزا محمد فرخی یزدی
شیعه ، ولی عصر (عج)
پنجشنبه 7 مرداد 1389 . تهران

ظلم و جور (جبر)
  میر میراث خوران هم نشوم تا گویم
مردم از جور بمیرند كه من میر شوم !
گوشه گیری اگرم از اثر اندازد به
كه من از راه خطا صاحب تاثیر شوم
كار در دوره ما جرم بود یا تقصیر
فرخی بهر چه من عامل تقصیر شوم
*
مظلوم كشی طریقه محتشم است
قانون شكنی پیشه اهل ستم است
هركس كه به احترام قانون خم شد
در مسلك ارباب قلم محترم است
*
مجلس ، چاپلوسان
کام دلم زوصل تو حاصل نمی شود             گیرم که شد ٬ دگر دل من دل نمی شود
دیوانه ای که مزه دیوانگی چشید                 با صد هزار سلسله عاقل نمی شود
اجرا نشد میان بشر گر مرام ما                  آجل شود اگرچه به عاجل نمی شود
حق گو خورد شکست زیک دسته بیشرف  حق است و حق به مغلطه باطل نمی شود
زور و فشار و سختی و تهدید و گیر و دار    با این رویه حل مسائل نمی شود
تکفیر و ارتجاع و خرافات و های و هوی      از این طریق طی مراحل نمی شود
مجلس مقام مردم ناپاک دل مخواه               کاین جای پاک جای اراذل نمی شود
یک ملک بی عقیده و یک شهر چاپلوس       یارب بلا برای چه نازل نمی شود ؟
نازم به عزم ثابت چون کوه فرخی              کز باد سهمگین متزلزل نمی شود
*
مردانگی و آزادگی و پاکی
پیش زور و زر غالب همه تسلیم شدند   
  آنکه تسلیم نشد همت مردانه ما است
شانه ای نیست که از بار تملق خم نیست
راست گر هست از این بارگران شانه ما است
 *
عیب و هنر خلق نمی شد زمن اظهار
چون آینه گر پاکدل و ساده نبودم
سرسبزی من جز زتهی دستی من نیست 
چون سرو نبودم اگر آزاده نبودم

 اندیشه كجا دارم از تهمت ناپاكان
چون دامن من پاك است آلوده نخواهد شد
*
فحٌا شی
چون نامه ما برای کلاشی نیست              چون خامه ما مرتشی از راشی نیست
پس پیشه ما هرزه درائی نبود                  پس حرفه ما تهمت و فحاشی نیست
* 
با فکر قوی گرسنه چون شیر منم
 وز چهار طرف بسته زنجیر منم
جزخون نخورم زدست هر دشمن و دوست
در معرکه چون برهنه زنجیر منم
*
دلت به حال دل ما چرا نمی سوزد ؟  بسوزد آنکه دلش بهرما نمی سوزد
......
غریق بحر فنا ای خدا شویم وهنوز    برای ما دل این ناخدا نمی سوزد
 *
اتحاد و همٌت
 این وطن در حال نزع و خصمش اندر پیش و پس

 وه چه حال نزع کاو را ٬ نیست بیش از یک نفس

 داروی او اتحاد و همت ما هست و بس

 لیک این فریاد ها را کی بود فریاد رس

*

 باید از اول بشوید دست از حق حیات

 در محیط مردگان هرکس اقامت می کند

*

 نیست حق زندگی آن قوم را کز بی حسی
 مردگان زنده بلکه زندگان مرده اند
 در بر بیگانه و خویش اند دائم سر فراز
 بهر حق خویش آن قومی که پا بفشرده اند
 دوده سیروس را یارب چه آمد کاینچنین
 بیدل و بی خون و سست و جامد و افسرده اند
*
 هزار عقده گشاید اراده و تصمیم
 پی گرفتن تصمیم اراده باید بود
*
اشعار منتخب
شهید میرزا محمد فرخی یزدی 
مرداد 1389 ، تهران
علیرضا آیت اللهی

کار و کوشش :
نیست حق زندگی آن قوم را کز بی حسی              مردگان زنده بلکه زندگان مرده اند
در بر بیگانه و خویشند دائم سر فراز            بهر حق خویش آن قومی که پا بفشرده اند
.......
دوده سیروس را یارب چه آمد کاین چنین   بی دل و بی خون و سست و جامد و افسرده اند
زبون شدیم زبس وقت کار حرف زدیم                    زبان به بسته و بازو گشاده باید کرد
* 
نیمه ای از حالت افسردگی بی حالتیم                       نیم دیگر کار استبدادیان را آلتیم
فدای همت آن رهروم که بر سر خار   هزار افسر گل با برهنه پائی زد
*
ای توده که جهل در سرشت من و توست
هشدار که گاه زرع و کشت من و توست
تا شب پی حق خویش از پا منشین
برخیز که روز سرنوشت من و توست
*
بر ندارم دست و با سر می روم این راه را
تا نگوئی فرخی را پای کوشش لنگ بود
نان زراه دسترنج خویشتن آور بدست
گر کشی منت به جز منت کش بازو مباش
*
کار در دوره ما جرم بود یا تقصیر
فرخی بهر چه من عامل تقصیر شوم؟
*
قدر ما در می کشی می خوارگان دانند و بس
چون به عمری خدمت رندان می کش کرده ایم
سعی و کوشش چون اثر در سرنوشت ما نداشت
بی جهت ما خاطر خود را مشوش کرده ایم
*
چیزهائی که نبایست ببیند بس دید         به خدا قاتل من دیده بینای من است
سر تسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود   با همه جور و ستم همت والای من است
*
باید از اوٌل  بشوید دست از حق حیات                  در محیط مردگان هركس اقامت می كند
عدالت اجتماعی :
درمسلک ما طریق مطلوب خوش است      دلجوئی مردمان مغلوب خوش است
کافی  نبود  برای ما  نیت خوب              با نیت خوب ٬ کردهء خوب خوش است
*
ما بیرق صلح کل بر افراشته ایم                 ما تخم تساوی به جهان کاشته ایم
القصه سعادت بشر را یک بار                  در سایه این دو اصل پنداشته ایم
                                         *
در عشق اگر فقر و غنا نیست مؤثر            پس قسمت فرهاد چرا کوهکنی بود
آلت شدگانی که یکی خانه ندارند               جان بازیشان از چه ز حب الوطنی بود
                                           *
این دل ویران ز بیداد غمت آباد نیست      نیست آبادی بلی آنجا که عدل و داد نیست
                                          *
ای داد که راه نفسی پیدا نیست                   راه نفسی بهر کسی پیدا نیست
شهریست پر از ناله و فریاد و فغان             فریاد که فریاد رسی پیدا نیست
                                            *
بس ناله جغد غم در این بوم آید                  نشکفت اگر فر هما شوم آید
یک لحظه اگر کسی کند باز دو گوش          از چارطرف صدای مظلوم آید
                                             *
از در و دیوار این عدلیه بارد ظلم و جور   محو باید کرد یکسر این عدالتخانه را
دانش و دانائی محوری :
ز شاگردی نمودن فرخی استاد ماهر شد     بلی هركس كه شاگردی كند استاد می گردد
*
دفتر ایام رایك عمر خواندم فصل فصل      حرف بی علت ندیدم در كتاب زندگی
*
پوشید جهان خلعت زیبای تمدن                   ما لخت و فرومایه از آنیم كه لختیم
*
تا نگوئی علم باشد منحصر در لا و لن      یك فلزی كان مساوی هست در قدر ثمن
عالم آنرا موزر و توپ و مسلسل میكند     جاهل آنرا صرف خاك انداز و منقل میكند
*
ای توده كه جهل در سرشت من و توست   هشدار كه گاه زرع و كشت من و توست
تا شب پی حق خویشتن از پا منشین         برخیزكه روز سرنوشت من و توست
*
چیزهائی كه نبایست ببیند بس دید             به خدا قاتل من دیده بینای من است

سر تسلیم به چرخ آنكه نیاورد فرود    باهمه جور و ستم همت والای من است
*
دردی بتر از علت نادانی نیست           جز علم دوای این پریشانی نیست
با آن كه به روی گنج منزل دارد         بد بخت و فقیرتر ز ایرانی نیست
*
آن كه راه سود خود را در زیان خلق دید   از ره بی دانشی راه خطا پیموده بود
*
نصیب مردم دانا به جز خون جگر نبود    در آنكشوركه خلقش كرده عادت هرزه گردی را
*
 هرلحظه مزن در که در این خانه کسی نیست
بیهوده مکن ناله که فریاد رسی نیست
شهری که شه و شحنه و شیخش همه مستند
شاهد شکند شیشه که بیم عسسی نیست

منتخب اشعار
موضوعات : کار ، کوشش ، عدالت اجتماعی ، آگاهی و دانائی ، نادانی
شاعر : شهید میرزا محمد فرخی یزدی